O książce: rok / W niedawnej przeszłości sowieckiej krajowi historycy mieli jednego Klienta, którym było państwo. Państwo opłacało historyków i słusznie żądało od nich wyników odpowiadających interesom państwa. Obecnie monopol państwa należy już do przeszłości; historycy mają innych klientów, każdy z własnymi interesami. Historycy zawsze kłamali, już od czasów egipskich faraonów i Aleksandra Wielkiego zmusiły ich do tego interesy kupieckie. Niemniej jednak wybitni historycy żyli w różnych epokach. W czasach sowieckich można wymienić W. Tarle, B. Rybakowa, L. Gumilowa z jakiegoś powodu poradziecka Rosja nie urodziła nikogo takiego jak ci giganci. Jest na to prosta odpowiedź. Klient zagraniczny nie jest zainteresowany rozwojem naszej nauki stosowanej i podstawowej. Granty przyznawane są wyłącznie w celu wsparcia wątpliwych projektów, o których porozmawiamy później, oraz w celu wypompowania wyników nauki radzieckiej za granicę. Przez dwie dekady państwo nie miało środków, aby systematycznie i w wystarczającym stopniu finansować rodzimą naukę, obecnie utrudnia ją korupcja. W tych warunkach ludność rosyjska słyszała o historykach, którzy w „niespokojnych” latach „powstawali” na zagranicznych grantach. Jak wszyscy historycy wykonujący rozkazy, kłamią. Sytuację pogarsza fakt, że Klient nie przekazuje pieniędzy na poważne badania, musimy unikać, korzystając z „pastwiska”».